باورتان باشد که خود ما هم می توانیم صنعتی داشته باشیم
و می توانیم ابتکاری داشته باشیم، همین باور توانایی، شما را توانامی کند.
امام خمینی (ره)
پس از پیروزی انقلاب، اصلی ترین و ضروری ترین نیاز نظام، جایگزین ساختن فرهنگِ اصیل و ناب اسلام محمّدی (ص) به جای فرهنگِ به جا مانده از رژیم گذشته بود و از آن جا که فضایِ جامعه، بویژه دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی کشور دستخوش برخوردهای لفظی و در پاره ای از موارد، برخوردهای فیزیکی و طرز تفکّرات گروه های مختلف موافق و مخالف نظام جمهوری اسلامی شده بود، فریاد ضرورت وقوع انقلاب فرهنگی که در واقع خمیر مایه و خاستگاه انقلاب اسلامی بود در سطوح مختلف جامعه، خاصه در طیف دانشجویان مسلمان و دلسوز پیرو خط امام (ره) طنین افکند و با وجود ابرهای تیره تردید و دودلی که بر دل ها و اندیشه های بسیاری سایه افکنده بود، تحصیل کرده های کشور به عقیم بودن دانشگاه ها در طول پنجاه سال آموزش و پرورش اعتقاد راسخ داشتند. روشنفکران درس خوانده خود را از مردم جدا می دانستند و دلسوزان مملکت متفکران و با سوادان جامعه را نسبت به خود بی اعتماد و نسبت به جهان علم و تفکّر و تمدّن غرب تسلیم مطلق می دانستند.
در اسفند 1358، در جلسات شوراهای دانشجویان مسلمان پیرو خط امام با الهام از رهنمودهای امام خمینی (ره) جرقه های فکری انقلاب اسلامی فرهنگی زده شد و پس از بررسی های لازم در اردیبهشت 1359، طی برنامه ریزی مشخص و با کسب اجازه از امام (ره) ، ضمن تهیه کارت شناسایی برای تعدادی از دانشجویان مسلمان و متعهد، کلیه دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی را تعطیل کردند. این کار با مقاومت گروهک های معاند و همچنین بنی صدر رییس جمهور وقت و نیز دشمنان انقلاب اسلامی در خارج رو به رو شد که جملگی فریادِ « نبود آزادی» و بسته شدن درب های علم و پیشرفت را سر داده بودند؛ لکن عنایت خداوند بار دیگر جامعه انقلابی را مورد رحمت خویش قرار داد و امام (ره) به این خواسته و اقدام بر حق دانشجویان عنایت خاص نشان دادند و در 23/3/1359، فرمان تشکیل ستاد انقلاب فرهنگی صادر و اعضای آن را تعیین و منصوب نمودند.
برای خواندن بقیه ی مطالب به ادامه مطلب مراجعه فرمایید